We worden wakker met stralende zonneschijn!! De zonnestralen komen bijna met geweld door de gordijnen naar binnen. Wat een onverwachte verrassing. Robbert en ik maken er direct gebruik van . Na een ontbijtje buiten in de zon, halen we de auto leeg en laten onze strandjutschatten drogen. De tent hebben we nu onverwachts niet meer nodig, dus ook de kampeerspullen kunnen, nadat ze helemaal goed gedroogd zijn, achter in de auto weggestopt worden. De zon is heerlijk warm en de korte broeken worden snel tevoorschijn getoverd. In de loop van de ochtend (soms tegen het middaguur aan…) worden de kinderen een voor een wakker. Daarna gaan de zes kinderen samen met Robbert en Sverrir de walviskop ophalen op het strand. Er is wel een tractor voor nodig, maar daarmee krijgt de kop wel een hele mooie plaats op het terrein van het hostel.

Helaas komt ’s middags wel (zoals voorspeld) de bewolking weer aanzetten en begint het te miezeren. Robbert neemt nog een keer als de rattenvanger van Hamelen een kinderschare mee in de auto om te gaan vissen in het meer van de boerderij en Stijn en ik blijven thuis. Ik om foto’s te verwerken en aan het blog te werken en Stijn vindt het nu eenmaal lekker om af en toe juist niet mee te gaan. En gelijk heeft hij, want het is best even lekker rustig om samen naar muziek te luisteren en tegelijkertijd een beetje te werken.  De kinderen komen met een mooie forel thuis.

Robbert gaat aan het einde van de middag ook nog een keer met Stijn op pad. Een op een is tijdens zo’n drukke vakantie niet altijd mogelijk, maar zodra het kan, gaat Robbert ook alleen met een van de kinderen er op uit. Ik vind dat echt heel erg super! En ook zij komen weer terug met een aantal ‘schatten’. De auto zal goed volgeladen zijn op de terugvaart.

Hugbjört gaat samen met Sverrir, Camilla en Steffi een stuk paardrijden. Het is een heel ritueel. Dit zijn geen hele tamme paarden en het duurt dan ook even voordat ze alle vier te paard zijn. Ook de vier honden lopen mee. Hugbjört vertelt honderd uit. Dit is duidelijk een onderwerp waar ze helemaal weg van is. Ze vertelt me over de verschillende paarden en de verschillende karakters en hoe leuk ze het vindt om samen met haar vader een stuk te gaan rijden. Het is fantastisch om te zien hoe rustig ze tussen die grote, waarvan sommige nogal onrustige paarden loopt. Sverrir gaat op een paard dat al wel deels getemd is, maar dat nog wel een zeer grote eigen wil heeft. De rit is deel van zijn training.

Als ze na een hele tijd terug komen, mogen Isis en Felix ook een stuk rijden op het paard van Hugbjört, Þernna [Therdna]. Het is een grote verrassing voor ze en ze genieten er enorm van. Je kunt wel zien dat ze allebei al best vaak gereden hebben tijdens vakanties op IJsland en in Frankrijk en het kleine ritje smaakt al snel naar meer. We hopen, dat ze ook bij Varmahlíð nog een stuk kunnen rijden.

Het was weer een super dag! Het afscheid zal morgen zwaar vallen. Maar we hebben inmiddels van Mirjam begrepen, dat je in de zomermaanden ook tot þorshöfn kunt vliegen, dus ik denk dat er best eens een kinderpakketje deze kant op gestuurd zal worden in de zomer.

De kinderen zijn intussen helemaal gewend aan het IJslandse ritme en zijn dan ook gisteravond tegelijkertijd met ons naar bed gegaan. Maar inmiddels slapen ze dus ook lekker uit, net zo als Hugbjört en Alwin. Dat betekent, dat ik een heel rustig ontbijtje heb en Robbert nog lekker ligt te lezen. We hebben ook echt helemaal geen haast, want de regen komt met bakken naar beneden en er is buiten niet veel aan. Terwijl de kinderen rustig aan allemaal wakker worden en er hier en daar nog wat te eten klaargemaakt wordt, nemen de kinderen de gemeenschappelijke ruimte helemaal in beslag. Er wordt weer druk getekend op het whiteboard, geloomd en als klap op de vuurpijl maken ze een bioscoop van deze ruimte en kijken ze met z’n allen naar E.T., helemaal in het donker.

De weersvoorspelling voor de komende dagen is niet best en normaal gesproken zouden we weer drie dagen gaan kamperen, maar we hebben geen zin om weer helemaal drijfnat te geregend te worden. Het probleem is echter dat in de regio tussen Mývatn en Siglufjörður zo goed als geen vrij bed meer te vinden is, laat staan voor drie nachten voor zes personen. Van onze speurtocht op het internet worden we nog niet veel wijzer. Na redelijk wat kunst en vliegwerk en gebruikmaken van contacten vinden we toch nog een overnachtingsplekken voor de komende vier nachten. De eerste is hier bij Mirjam op Langanes (met luid gejuich ontvangen door de kinderen) en daarna in de omgeving van Akureyri. We wilden heel graag nog een tijdje in de buurt van Mývatn overnachten, maar dat gaat echt niet lukken. Op de bonnefooi door IJsland trekken in het hoogseizoen ontraden wij onze klanten niet voor niets. Als je iedere dag zo lang op zoek bent naar een overnachtingsplek, blijft er geen of in ieder geval te weinig tijd over voor de dingen waarvoor je naar IJsland gekomen bent.

’s Middags gaan we met alle kinderen zwemmen in het zwembad in þorshöfn. Ze zijn er uren mee zoet, terwijl ik tijd heb om de laatste drie dagen van het blog bij te werken en heerlijk te lezen. Na het zwemmen nemen we allemaal een heerlijk IJslands ijsje (drop met roomijs en chocolade bijvoorbeeld!!) en rijden we om half acht terug naar huis. Op de terugweg stoppen we nog bij de walviskop op het strand. Helaas is hij nog steeds net zo zwaar (haha), dus blijft hij daar liggen.

’s Avonds heeft Mirjam ons uitgenodigd voor het eten. Samen met de twee dames (Camilla uit Canada en Steffi uit Duitsland), die Mirjam helpen in het hostel, genieten we van de overheerlijke lamscurry die Mirjam voor ons twaalven gekookt heeft. Het wordt lekker laat en de kinderen liggen er dit keer zelfs niet in voor middernacht. We vinden het helemaal niet erg om er nog een nachtje aan vast te plakken…

Het duurt even voor we goed en wel allemaal ontbeten hebben, maar dan gaan we toch weer op pad. Dit keer naar Skálar bijna helemaal aan het einde van het schiereiland. Stijn blijft liever een dagje thuis en dat kan hier gelukkig erg goed.

Toen we in 2010 met de veerboot naar IJsland zijn gekomen, was onze eerste overnachting ook bij Mirjam. Toen al was er meteen een klik tussen de kinderen. Daarna zijn we toen ook naar Skálar gereden om daar te gaan kamperen. Het werd een onvergetelijke ervaring met een gebraden lamsbout uit een zelf gebouwde steenoven op het stenenstrand, een ons observerende zeehond en twee nachten kamperen, waarin het echt niet donker werd. Het was het ultieme onthaasten! De weg is nog steeds onverhard en ook echt weer erg bobbelig, maar het uitzicht langs deze zo verlaten kust is wel heel bijzonder en weer heel anders dan in de rest van IJsland. Onderweg, als je al bijna bij de afslag naar Skálar bent, kom je langs een Jan-van-gentenrots. In 2010 moest je nog voorzichtig naar de rand van de klif gaan en vanaf daar de vogels bewonderen, maar nu is er een soort hekwerkplateautje gemaakt. Nog maar twee maanden geleden en nu kun je heel goed de vogels bekijken en sta je in ieder geval veilig. Je moet wel goed tegen hoogtevrees kunnen, want het is een raster waar je op staat en jij kijkt tot diep naar beneden. Jan-van-genten zijn echt mooie vogels. Vier jaar geleden, waren we hier begin juli en waren de jongen nog heel klein, nu zijn het al grote vogels, maar hun veren zijn nog wat donkerder dan die van de volwassenen. Het is wel mijn favoriete vogel hier op IJsland: sierlijk, sterk en met zijn gele kop en blauwe snavel met zwarte lijnen is hij prachtig om te zien. Daarna gaan we verder naar Skálar, een verlaten vissersdorp met nog een aantal ruïnes van de fundamenten van de huizen die daar hebben gestaan en een veel te hoge pier naar het water. Het is alsof de tijd helemaal stil is blijven staan. Het enige zichtbare verschil is de noodhut. Destijds was deze net weggehaald om opgeknapt te worden, maar nu staat er een mooi knaloranje hutje met een paar primitieve bedden en radio om een noodoproep te kunnen doen, een verwarming en zelfs wat noodvoedsel in een plastic bak. Goed geregeld. Gelukkig hebben wij hem niet nodig voor een noodsituatie, maar het is wel gezellig om er even te zitten met z’n allen. We laten alles opgeruimd achter en sluiten de deur weer netjes af. Het is een plek waar het best kan spoken en je bent ver van de bewoonde wereld vandaan en dan kan zo’n hutje echt je redding zijn. Wij hoeven alleen maar in de auto te stappen en rijden terug naar het hostel met in de achterbak heel wat gevonden schatten. Alwin heeft zelf een grote walviswervel gevonden. De noordse sternen zijn blij dat we weer weggaan. Ze hebben ons de hele tijd goed in de gaten gehouden. Wat een kabaal kunnen die toch maken. Soms blijft er één vervaarlijk laag boven je hoofd zweven, maar echt aanvallen doen ze gelukkig niet. Het is de hele dag droog geweest, maar nu begint het wel een beetje te miezeren. Maar dat maakt niks uit, ook niet als je in de hot pot wilt, dus wederom trekken de kinderen direct hun zwemkleren aan.

Robbert gaat ’s avonds met Stijn nog naar het strand, waar ze zelf een heuse walvisschedel vinden, maar het ding is zo loodzwaar dat ze hem achter moeten laten. Weer thuis kijken de anderen verlekkerd naar de foto en uiteraard belooft Robbert de volgende dag ook met de anderen te gaan kijken.

Zo is een deel van de planning voor morgen al weer gemaakt en aangezien de kinderen in de gemeenschappelijke ruimte tot half elf hebben zitten loomen en tekenen op een groot white board, ben ik benieuwd hoe laat iedereen op gang komt.

Langs de kust kun je hier heel veel aangespoeld hout vinden, maar ook karkassen van alle mogelijke dieren. We vinden diverse vogelkoppen, een dolfijnenstaart, een zeehondenskelet, wat zeeboeien en uiteraard mooie schelpen. Je voelt je hier echt alleen op de wereld. Er staan wat verlaten boerderijen, maar verder zijn er echt alleen maar schapen en heel veel vogels.

Je hebt maar heel weinig nodig om zes kinderen uren zoet te houden!

Terug bij het hostel duiken de jongste vijf in de hot pot en wij hebben tijd om bij te kletsen met Mirjam. Gezellig en altijd nuttig. Deze plek is heerlijk om even bij te komen en lekker veel te lezen. De kinderen zitten al helemaal in het IJslandse ritme en dat betekent laat gaan slapen. Hmmm, niet altijd succes verzekerd. Alwin en Hugbjört slapen de volgende dag met gemak lekker lang uit, maar onze kinderen minder makkelijk.

Vanmorgen werden we wakker nadat de regen de hele nacht flink door heeft gewerkt. Om half drie waren onze buren nogal luidruchtig bezig met hun auto en de tent alsof het overdag was. Nadat we het een kwartier hadden aangehoord, ben ik er toch maar even uitgegaan om te vragen of het wat zachter kon. De commotie was ontstaan door een ondergelopen tent, maar daarna was het ook meteen weer helemaal stil. Onze tent heeft het prima gedaan. Binnen is alles droog gebleven en ook al staan onder de tent inmiddels best flinke plassen, lukt het ons om alles goed droog in de auto op te bergen. Alleen de tent droog opvouwen is kansloos, maar aangezien we op weg gaan naar het hostel van Mirjam en Sverrir op Langanes, maken we ons daarover eigenlijk geen zorgen. Zo ’s zomers als het aanvoelde twee dagen geleden, zo herfstachtig is het nu.

Veel van de prachtige kust blijft voor ons verborgen. Er hangt weer een dichte en lage mist. De gravelwegen zijn niet altijd even goed, dus we hobbelen en bobbelen naar Langanes. De kinderen verheugen zich al enorm op het weerzien met Hugbjört en Alwin. Daar blijven we de komende 4 nachten, dus dat wordt een en al gezelligheid.

We komen nog wel langs een warm zwembadje midden in het verlaten landschap, maar dit keer hebben we daar geen zin in. Gewoon lekker snel naar de hostel van Mirjam en Sverrir. Het weerzien is dan ook erg goed. Julius en Alwin gaan direct samen voetballen. Isis moet nog iets langer wachten op Hugbjört, want die is samen met haar vader gaan paardrijden. Ik verheug me op een warme douche en een comfortabel matras!

Iedereen slaapt lekker lang en rond 12:00 uur moeten we helaas alweer afscheid nemen van Edwin en Mirjam. Maar we zien elkaar weer over twee weken in Reykjavík. We maken een rit de bergen in. Deze bergen zijn bijna net zo gekleurd als in Landmannalaugar, maar omdat de regen opeens hard komt aanzetten, besluiten we terug te rijden en in het plaatselijke cafeetje lekker warm te worden. En dan kan ik meteen mijn blog bijwerken. En prima slome dag! Morgen maar weer eens echt op pad.

Het is gelukt! Om half acht zitten we in de auto naar de Hengifoss. We zijn allemaal nog wat slaperig, maar de lucht is strak blauw, dus dat belooft veel goeds. Er staat al wel een bus bij de parkeerplaats, maar dit is een slaapbus en deze mensen zijn gelukkig nog net niet zo ver dat ze de klim naar de Hengifoss gaan maken. We stiefelen stevig door, want we willen echt als eerste boven zijn. Om 8:45 staan we bovenaan en de beloning is groots. Het is een indrukwekkende waterval met mooie steenrode kleuren, grillige basaltzuilen onderweg naar boven en als je je omdraait een enorm uitzicht over het Lagarfjlót en zijn omgeving. Uiteraard maken we een selfie en Stijn en Julius zijn zelfs zo stoer om het koude water even uit te proberen…

Terug bij ons huisje moeten we snel alles inpakken, want om 12:00 moet de sleutel ingeleverd worden.  Bijna gelukt…   Daarna vervolgen wij onze reis naar Borgarfjörður Eystri, naar Bakkagerði. Ik ben in deze uithoek nog niet geweest, maar Robbert wel. Ik ben totaal verrast door de schoonheid. Gekleurde, besneeuwde bergen, een bijna azuurblauwe zee en boven aan het fjord een uitzicht over een vallei waar je U tegen zegt. Heb ik weer een nieuw IJslands paradijs ontdekt! Je kunt in deze omgeving ongelooflijk veel lange en korte wandelingen maken, allemaal even mooi.  Bakkagerði is klein maar erg leuk, vooral de camping, die wij de komende 3 dagen als ons thuis rekenen.

En hoe leuk is het dan als je Bakkagerði inrijdt en direct vrienden tegenkomt. Edwin en Mirjam staan op dezelfde camping en de kinderen heerlijk kunnen voetballen, golfen en spelen met Gísli en Bríana.  ’s Avonds, na een bezoek aan de papegaaiduikerrots, is het best koud, maar met muts op smaken de biertjes ons goed…

Eigenlijk zeggen voor vandaag beelden veel meer dan woorden. Ik houd het daarom ook kort. We hebben een sprookjesachtige tocht in een deel van het binnenland gemaakt. Langs het Lagarfjlót zijn we naar de Kárahnjúkardam gereden. Onderweg komen we langs een wonderschone overnachtingsplek bij Laugarfell, waar Julius, Isis en Felix meteen in het warme badje kruipen en wij daarna lekker taart eten. We vinden het hier zo mooi dat we zelfs even checken of we er zondag kunnen overnachten, maar helaas, ook hier is alles volgeboekt voor de komende nachten.  Het is prachtig weer en het landschap is zo wijds en bijzonder. Witte bergen, meertjes, uitgestrekte velden en veel stenen. We hobbelen (ja, slechte weg met ook nog een rivierdoorsteek) daarna naar misschien wel de mooiste plek tot nu toe van deze reis, de warme waterval bij Laugarvatnslaug. En er is niemand anders!! Het water is rond de 40 graden en de zon schijnt. We GENIETEN!

Na het badfestijn lunchen we in de zon langs de verwarmde beek. Ook de weg terug is indrukwekkend. We kijken weer uit naar rendieren, maar die hebben zich goed verstopt. We wilden eigenlijk nog naar de Hengifoss klimmen, maar we zijn al helemaal rozig en die wandeling er naartoe neemt toch een klein uur in beslag. Dat wordt het niet meer vandaag. Na een biertje in de zon op onze veranda doen Robbert en ik nog snel boodschappen, wordt er wederom gevoetbald en ligt Stijn op de bank bij te komen van alle indrukken met ‘zijn’ muziek uit de luidspreker.

De Hengifoss staat voor morgenochtend vroeg op de agenda. We willen al om 7 uur vertrekken. Zou het lukken?

Vanmorgen heb ik, na ons ontbijt, als eerste mijn blog van de afgelopen bijgewerkt. Het is best lekker om een paar dagen wifi-loos te zijn! Geen drang om je mail te bekijken of whats-appjes, facebook of bloggen. Gewoon geen internet!

Maar we hebben tenslotte beloofd een blog bij te houden, dus ik moet wat achterstallig onderhoud plegen. De dag is gestart met regen en dan vind ik het een prima tijdsbesteding. Het huisje zelf heeft geen wifi, dus ik moet naar het beheerderskantoortje een stukje verderop. In het huisje wordt er lekker gelezen, ‘geloomd’ en gitaar gespeeld.

Na wat handwasjes (noodzakelijk kwaad…) willen we heel graag naar Seyðisfjörður, waar de veerboot van Smyril Line aankomt vanuit Denemarken. Gisteren zagen we in Egilsstaðir een heleboel mensen die net van de veerboot aan kwamen rijden, maar vandaag is het er weer redelijk uitgestorven.  De rit over de pas is mooi: overal watervallen en daarnaast spectaculaire uitzichten naar Egilsstaðir en Seyðisfjörður, waar zowaar de zon schijnt. Het is hier vaak mistig, maar wij boffen dit keer weer eens. We rijden de fjord bijna helemaal uit en komen bij prachtige basaltgangen waar de zee flink tegenaan beukt. Een prima plek voor een picknick, maar net als we onze boterhammen willen pakken begint het toch te regenen.

Terug in Egilsstaðir doen we weer een paar boodschapjes, want Robbert’s trui is kapot. Geen probleem op IJsland, daar vind je de prachtigste wol, maar daarna wordt er vooral nog even gevoetbald. De worstjes van de gril smaken ons daarna best! Dan is het wifi tijd, dus iedereen, behalve Robbert, pakt zijn spulletjes en in ganzenmars vertrekken we naar het beheerderskantoor. Julius wil zijn social media checken en Felix wil graag iets op internet opzoeken voor het loomen. Hij maakt de prachtigste figuren: pinguïns, hartjes, ijsjes en natuurlijk armbandjes en kettingen. De elastiekjes voorraad is al zo goed als op…

Bij terugkomst in het huisje heeft Robbert voor Felix een toverstaf gemaakt van een stuk drijfhout. Wie Felix kent, weet dat hij helemaal weg is van Harry Potter en soms de hele dag loopt te toveren. Samen met Isis maakt hij een soort toverrondedans. Hij is helemaal happy.

De zon schijnt weer, na een klein beetje regen in de nacht. Het is wel een kleine uitdaging om bij de nog steeds heel harde wind de tent af te breken, maar we hebben al vaker met dit bijltje gehakt.

Er is deze morgen een cruiseschip aangekomen in Eskifjörður en het blijkt de Prinsendam te zijn uit Rotterdam!

Nadat alles is ingepakt, ontbijten we wat later dan normaal achter de auto in de luwte van de wind. Met het zonnetje erbij smaakt het ontbijt goed en nog beter omdat de inpakklus inmiddels geklaard is. De rit naar Egilsstaðir is niet bijzonder lang, maar we hebben allemaal ook helemaal geen zin om lang in de auto te zitten. Als we bij de huisjes aankomen, moeten de huisjes nog schoongemaakt worden. Robbert weet nog een goeie plek voor een late lunch, namelijk bij het Skriðuklaustur (Centre of Culture & History, www.skriduklaustur.is) aan het Lagarfljót . Een bijzondere historische plek, ooit het huis van de schrijver Gunnar Gunnarson, een van IJslands beroemdste schrijvers. Zijn bekendste boeken zijn The Good Shepherd, Ships in the Sky, Seven Days’ Darkness en Black Cliffs. In de jaren vijftig kwam hij een aantal malen in aanmerking voor de Nobel Prijs voor literatuur en met name in 1955, maar toen werd deze uiteindelijke toegekend aan een andere IJslander, namelijk Halldór Laxness. Er is nu een museum, een Klausturkaffi en een mooi modern informatiecentrum voor het Vatnajökulsþjóðgarður National Park Snæfellstofa. Het lunchbuffet bestond uit allemaal IJslandse lekkernijen, zoals angelika soep, lamsstoofvlees, verschillende visgerechten en veel groenten en fruit en tot slot een stuk chocolade cake met slagroom! Voor de middag staat er een groot taartenbuffet voor de liefhebber, maar onze buiken waren inmiddels gevuld… Deze drie-eenheid is zeker een bezoek waard. Helemaal toen er twee rendieren uit het bos kwamen lopen.

Eenmaal terug bij de huisjes, kunnen we er wel in en maakt iedereen zich het huis eigen. Robbert en ik gaan nog even op pad voor boodschappen, want zo’n huisje nodigt uit om zelf lekker te koken. Voor ’s avonds wordt het gewoon brood, maar voor de komende twee dagen hebben we lekker dingen gehaald voor op de grill die hier op de veranda staat. ’s Avonds worden we getrakteerd op een regenboog boven het meer, die zowel links als rechts de grond raakt.