Vanmorgen heb ik, na ons ontbijt, als eerste mijn blog van de afgelopen bijgewerkt. Het is best lekker om een paar dagen wifi-loos te zijn! Geen drang om je mail te bekijken of whats-appjes, facebook of bloggen. Gewoon geen internet!

Maar we hebben tenslotte beloofd een blog bij te houden, dus ik moet wat achterstallig onderhoud plegen. De dag is gestart met regen en dan vind ik het een prima tijdsbesteding. Het huisje zelf heeft geen wifi, dus ik moet naar het beheerderskantoortje een stukje verderop. In het huisje wordt er lekker gelezen, ‘geloomd’ en gitaar gespeeld.

Na wat handwasjes (noodzakelijk kwaad…) willen we heel graag naar Seyðisfjörður, waar de veerboot van Smyril Line aankomt vanuit Denemarken. Gisteren zagen we in Egilsstaðir een heleboel mensen die net van de veerboot aan kwamen rijden, maar vandaag is het er weer redelijk uitgestorven.  De rit over de pas is mooi: overal watervallen en daarnaast spectaculaire uitzichten naar Egilsstaðir en Seyðisfjörður, waar zowaar de zon schijnt. Het is hier vaak mistig, maar wij boffen dit keer weer eens. We rijden de fjord bijna helemaal uit en komen bij prachtige basaltgangen waar de zee flink tegenaan beukt. Een prima plek voor een picknick, maar net als we onze boterhammen willen pakken begint het toch te regenen.

Terug in Egilsstaðir doen we weer een paar boodschapjes, want Robbert’s trui is kapot. Geen probleem op IJsland, daar vind je de prachtigste wol, maar daarna wordt er vooral nog even gevoetbald. De worstjes van de gril smaken ons daarna best! Dan is het wifi tijd, dus iedereen, behalve Robbert, pakt zijn spulletjes en in ganzenmars vertrekken we naar het beheerderskantoor. Julius wil zijn social media checken en Felix wil graag iets op internet opzoeken voor het loomen. Hij maakt de prachtigste figuren: pinguïns, hartjes, ijsjes en natuurlijk armbandjes en kettingen. De elastiekjes voorraad is al zo goed als op…

Bij terugkomst in het huisje heeft Robbert voor Felix een toverstaf gemaakt van een stuk drijfhout. Wie Felix kent, weet dat hij helemaal weg is van Harry Potter en soms de hele dag loopt te toveren. Samen met Isis maakt hij een soort toverrondedans. Hij is helemaal happy.

De zon schijnt weer, na een klein beetje regen in de nacht. Het is wel een kleine uitdaging om bij de nog steeds heel harde wind de tent af te breken, maar we hebben al vaker met dit bijltje gehakt.

Er is deze morgen een cruiseschip aangekomen in Eskifjörður en het blijkt de Prinsendam te zijn uit Rotterdam!

Nadat alles is ingepakt, ontbijten we wat later dan normaal achter de auto in de luwte van de wind. Met het zonnetje erbij smaakt het ontbijt goed en nog beter omdat de inpakklus inmiddels geklaard is. De rit naar Egilsstaðir is niet bijzonder lang, maar we hebben allemaal ook helemaal geen zin om lang in de auto te zitten. Als we bij de huisjes aankomen, moeten de huisjes nog schoongemaakt worden. Robbert weet nog een goeie plek voor een late lunch, namelijk bij het Skriðuklaustur (Centre of Culture & History, www.skriduklaustur.is) aan het Lagarfljót . Een bijzondere historische plek, ooit het huis van de schrijver Gunnar Gunnarson, een van IJslands beroemdste schrijvers. Zijn bekendste boeken zijn The Good Shepherd, Ships in the Sky, Seven Days’ Darkness en Black Cliffs. In de jaren vijftig kwam hij een aantal malen in aanmerking voor de Nobel Prijs voor literatuur en met name in 1955, maar toen werd deze uiteindelijke toegekend aan een andere IJslander, namelijk Halldór Laxness. Er is nu een museum, een Klausturkaffi en een mooi modern informatiecentrum voor het Vatnajökulsþjóðgarður National Park Snæfellstofa. Het lunchbuffet bestond uit allemaal IJslandse lekkernijen, zoals angelika soep, lamsstoofvlees, verschillende visgerechten en veel groenten en fruit en tot slot een stuk chocolade cake met slagroom! Voor de middag staat er een groot taartenbuffet voor de liefhebber, maar onze buiken waren inmiddels gevuld… Deze drie-eenheid is zeker een bezoek waard. Helemaal toen er twee rendieren uit het bos kwamen lopen.

Eenmaal terug bij de huisjes, kunnen we er wel in en maakt iedereen zich het huis eigen. Robbert en ik gaan nog even op pad voor boodschappen, want zo’n huisje nodigt uit om zelf lekker te koken. Voor ’s avonds wordt het gewoon brood, maar voor de komende twee dagen hebben we lekker dingen gehaald voor op de grill die hier op de veranda staat. ’s Avonds worden we getrakteerd op een regenboog boven het meer, die zowel links als rechts de grond raakt.

Als we wakker worden schijnt de zon (die hadden we al twee dagen niet gezien), maar de wind blaast nog steeds erbarmelijk hard. Maar de tent heeft het aardig goed gehouden, dus we durven het wel aan om bij dit prachtige weer de fjord verder te ontdekken. We gaan naar Vaðlavík, een bijna geheel verlaten stukje IJsland met alleen een trekkershut en een stuk of drie oude familie huizen, die nu als zomerhuisjes dienst doen. De weg is best heftig, met een aantal milde rivierdoorsteken, goeie kuilen en vooral nogal scherpe dalingen cq stijgingen, door een landschap van vele watervallen, grillige bergtoppen en oneindige vlaktes lupines. Onze oude Chevy doet het allemaal prima. We blijven bijna in de blubber steken (en hulptroepen zijn hier niet echt dichtbij), maar door het goeie stuurwerk van Robbert en mijn zeer belangrijke aanwijzingen (haha) komen we eruit en mogen de kinderen weer instappen. We wilden eigenlijk tot aan de kust komen, maar dat lukt (weer) niet en dus besluiten we de auto een stuk terug langs de weg te zetten en de berg te beklimmen. We lopen tussen de lupines, over het zachte verende mos en door de stromende beek naar boven en worden beloond met een adembenemend uitzicht. De zee, het strand, de bergen, het meertje met vele vogels en een kudde schapen, die we zelf tot bovenaan horen blaten, we worden er even stil van. Aan deze kant is er ook nauwelijks wind en in de zon is het heerlijk warm. Maar ook echt maar even het gespuis wordt alweer ongeduldig en ze willen naar beneden. Na een paar slokken water en wat chocolade vertrekken de kinderen op eigen houtje naar beneden. We kunnen de auto beneden in de verte zien staan dus Stijn is als eerste weg en daarna volgen Julius, Felix en Isis. Julius vertelt het verhaal van Isis en Osiris en totaal ongedwongen en relaxt dalen ze af. Pas als de beek overgestoken moet worden, wachten ze even op Robbert, maar ze vervolgen hun weg weer alleen. Het is een wonderlijk spektakel, dat ik van bovenaf gade sla en probeer vast te leggen met de telelens van het fototoestel. De foto’s zijn soms ware zoekplaatjes.

De weg naar beneden ging prima, maar ook de steile weg omhoog is geen probleem. Stijn heeft er zelf een filmpje van gemaakt. Op de terugweg gaan we nog langs de dubbelspaat groeve, want Isis kan het zich niet meer herinneren van vier jaar geleden. De wind is jammer genoeg nog niet gaan liggen. Bij terugkomst zijn er blij de tent nog goed staat, maar de tent staat wel een beetje open en dan blijkt dat een van de honden ons restje noedelsoep heeft verorberd. Dat is nou jammer… Maar niet getreurd, we halen heerlijke cheeseburgers en frietjes van de plaatselijke snackbar. Lekker hoor!

Felix en Julius besluiten om een nacht in de auto op de banken te gaan slapen. Zij hadden toch wel last van de herrie van het klapperende tentzeil en gelukkig zijn ze nog niet zo lang en dan slaapt zo’n bank best goed.

Het blijft natuurlijk lang licht en ik heb in tijden niet zoveel gelezen als in de afgelopen dagen. Het eerste boek (Ventoux, Bert Wagendorp) is uit en het tweede (Al wat schittert) beloofd ook weer veel goeds.

Kamperen is toch een hele andere tak van sport….

Deze dag is weer een rustdag. Lekker lummelen en gewoon genieten van de mooie plek. Isis, Felix en Julius bezoeken meerdere malen de hotpot en Robbert gaat nog een keer vissen in de fjord samen met Isis. Hun moeite wordt beloond met een paar lekkere visjes, die wij voor de lunch bakken en met de vingers opeten. Wat een feestmaal! Dat vinden de honden van de eigenaresse ook en onze vriend Micky het poolvosjes. Hij is niet bij de tent weg te slaan. Als wij alweer met andere dingen bezig zijn steelt Micky de restjes aluminiumfolie van de vis. Aangezien dit niet het beste voedsel is, rent Stijn erachteraan om de bonk aluminiumfolie van hem af te pakken. Het is en blijft en wild dier en nadat Stijn de bonk te pakken heeft bijt hij Stijn in zijn enkel. Aangezien het toch een beetje bloedt, bellen we even met de dokter. Hij wil Stijn toch even zien en geeft hem voor de zekerheid een DKTP shot.

De wind is in de middag flink opkomen zetten en de tent is vervaarlijk aan het klapperen. Gisteren kwam de wind nog vanuit zee en was de temperatuur best mild, maar nu komt de wind vanuit het land en is hard en koud. De wind is zelfs zo hard, dat we even overwegen de tent af te breken, maar we laten ons niet zomaar wegjagen van zo’n mooie plek. Binnen in de tent maken we een noedelsoep die ons nog een beetje verwarmt en daarna kruipen we lekker warm in onze slaapzakken. Het is wel even wennen om in slaap te vallen bij de herrie van het klapperende tentzeil, maar het is in ieder geval droog.

De Oostfjorden staan er wel een beetje om bekend: laag hangende bewolking! Maar wij kregen vandaag de volle laag.  De wolken raakten regelmatig de weg en de regen kwam gestaag naar beneden. In Djupivogur hebben we wel hele lekkere zelfgemaakte taart gegeten met warme chocolademelk. Daarna volgen Stöðvardsfjörður, Rey……., Eskifjörður en als laatste Neskaupstaður. De kust is echt heel mooi, maar het zicht wordt wel heel erg belemmerd door de laaghangende mist. Zonde!  Maar het is niet anders. In Neskaupstadur maken we nog een wandeling de berg op. Om het stadje te beschermen tegen lawines is er en enorm bouwwerk gemaakt. Indrukwekkend. We gaan toch weer terug door de tunnel naar Eskifjördur. Dat vinden we een beter vertrekpunt voor de komende dagen. We besluiten te overnachten bij Mjoeyri. Een kleine camping bij een aantal vakantiehuisjes direct aan het  water. We mogen gebruik maken van de hotpot en er is zelfs een sauna! Julius, Felix en Isis duiken uiteraard direct de hotpot in. Er loopt een klein poolvosje rond op het terrein. De eigenaresse had ons al gewaarschuwd. ’s Nachts gaat hij in een kooitje en overdag rent hij hier een beetje rond. Het is echt een grappig beestje, dat graag naar je voeten hapt en lekker wil spelen.

We hebben gisteren niet voor niets pieren gestoken, want dit is een prima plek om nog een hengel uit te gooien.  Er zijn twee Nederlandse meisje en zo wordt er door Julius, Felix en Isis ook nog even gevoetbald. Al met al een natte, maar uiteindelijk toch best een heel geslaagde dag.