De  wekker ging vanmorgen om drie uur. Dat is een pittig tijdstip. Om kwart voor vier zaten we in de auto en kwart over vijf zaten we allemaal nog slaperig in een stoel op de luchthaven.  Nu hebben we alle zes echt zin om naar huis te gaan.

Isis en Felix hebben  een groot gedeelte van de vlucht geslapen, die waren helemaal verbaasd dat de vlucht maar zo kort duurde.  Ze waren wel net op tijd wakker om te zien hoe we Nederland binnen vlogen. Ik kan er niets aan doen dat toch weer even de gedachte aan Barry Kooijmans en zijn gezin voorbij komt. Wij zijn na een bijzondere reis weer veilig terug thuis bij onze dierbaren. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het dus niet.  Het is goed om daarbij stil te staan.

Toch zijn we pas echt thuis als ook onze lieve hond Mos door Marlies bij ons thuis afgezet wordt. De kinderen hadden we verteld, dat we hem pas morgen uit het pension zouden ophalen, dus het is een grote verrassing en een fantastisch weerzien!

Dit is thuis!